The forced displacement of civilian populations is an issue of significant global concern and a subject of extensive legal debate. In international criminal law, forced displacement is criminalized by a complex network of distinct but overlapping offences. These include the Crimes Against Humanity of deportation, forcible transfer, persecution and other inhumane acts, and the grave breach of the Geneva Conventions of ‘unlawful deportation or transfer’. International courts and tribunals have been inconsistent in the adoption of these crimes in their statues and in their subsequent interpretation, making it all the more difficult to distinguish between them. The jurisprudential history of these crimes is lengthy and not without controversy, highlighted by inconsistent judicial approaches. In this article, we offer a critical jurisprudential history of these displacement crimes in international criminal law.
In particular, we focus on the case law emanating from the International Criminal Tribunal for the former Yugoslavia, a court that comprehensively addressed crimes associated with ethnic cleansing, a characteristic feature of that conflict, with the result that displacement was a central focus of that court. We set out our jurisprudential history in chronological order, beginning with the earliest inceptions of displacement crimes at the ICTY and then tracing their development toward the establishment of a consensus. Our hope is that the article sheds light on the development of these offences, informs future debate, and acts as a useful template for those seeking to understand how these crimes may have a role to play in future international jurisprudence.

De Vereeniging voor Wijsbegeerte des Rechts (VWR) is opgericht op 28 december 1918. Zij had tot doel de studie van de rechtsfilosofie en het maatschappelijk leven. Deze studie moest tevens relevant zijn voor de rechtspraktijk. Vanaf haar oprichting kende de VWR een sterke internationale oriëntatie, aanvankelijk gericht op Duitsland, later vooral op het Verenigd Koninkrijk en de VS. In de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw beleefde de VWR wat betreft belangstelling en ledenaantal haar hoogtepunt. In 2016 besloot zij – na een gestage neergang – de band met de Nederlandstalige (praktijk)jurist weer aan te halen.

In dit artikel wordt de waarde van het instituut parlement verkend. Daartoe analyseert de auteur eerst een lezing die de Nederlandse staatsrechtsgeleerde C.W. van der Pot in 1925 over dit thema hield bij de VWR. Vervolgens wordt Van der Pots opvatting gecontrasteerd met de diametraal tegengestelde benadering van Carl Schmitt, die zich, rond dezelfde tijd, over dit vraagstuk boog in Duitsland. Tot slot schetst de auteur, via een alternatieve, wellicht excentrieke, interpretatie van Schmitt waar een belangrijke waarde van het moderne parlement zou kunnen liggen.

Hoe was het met de Nederlandse rechtsfilosofie gesteld in de eerste jaren na de bevrijding? In die periode lag binnen de Vereniging voor Wijsbegeerte des Rechts (VWR) het accent op de verhouding tussen recht en gerechtigheid in het licht van het recente verleden. Dit artikel bespreekt interventies van drie actieve VWR-leden in de jaren 1946-1949: C.M.O. van Nispen tot Sevenaer, I. Kisch en G.E. Langemeijer. Gelet op het sterke accent op de relatie tussen recht en moraal in deze periode, is het niet verwonderlijk dat de rechtsfilosofie van Gustav Radbruch destijds binnen de VWR veel bijval kreeg. Wat was Radbruchs invloed op deze drie rechtsfilosofen? Het artikel besluit met een bespreking van de herdenkingsrede die VWR-voorzitter M.P. Vrij in 1949 uitsprak bij het dertigjarig bestaan. Deze rede markeert het eindpunt van vier jaar van intensieve aandacht voor de rechtsfilosofische implicaties van de ervaring van juridisch onrecht.

Een pleidooi om de eeuwige zoektocht naar abstracte normatieve grondslagen te staken en op zoek te gaan naar de voorwaarden voor het ontstaan en voortbestaan van normatieve systemen vanuit een buitenstaandersperspectief dat conceptuele anayse verbindt met historische en sociologische inzichten.

De wijsbegeerte van het recht, ooit koningin der rechtswetenschap, is onderdeel geworden van de juridische ‘perspectiefvakken’. Daarmee is het risico ontstaan dat uiteindelijk het ‘perspectiefvak’ dat het beste aansluit bij de wetenschap van het positieve recht (institutioneel) zegeviert. Academische l’art pour l’art in de zin dat een subdiscipline als de wijsbegeerte van het recht zich in een afgeschermde traditie opsluit, moet daarom worden voorkomen. Tegelijkertijd is het zaak dat perspectiefvakken niet alleen hun argumentatie verrijken en schrijven voor een groter lezerspubliek, maar zich ook duidelijker naar de buitenwereld presenteren als niet inwisselbaar, maar complementair.

Na een beperkte Vlaamse participatie tussen 1935 en 1970, kwam er een geleidelijke verankering van de VWR in Vlaanderen, met een grote bloei in de jaren tachtig en negentig, met jonge professoren die voltijds actief waren op het gebied van de rechtsfilosofie en/of de rechtstheorie. Na 2000 vermindert de inbreng van Vlaanderen echter in belangrijke mate. Er wordt nog vrij veel gepubliceerd in R&R/NJLP, maar nauwelijks nog door professionele rechtsfilosofen of rechtstheoretici. Institutioneel wordt de internationale (Engelstalige) dimensie van de VWR versterkt (redactieraad, sprekers), maar vermindert de Vlaamse aanwezigheid in redactie, redactieraad en bestuur. De Vlaamse aanwezigheden op VWR-vergaderingen zijn vaak eenmalig en steeds minder van professionele rechtsfilosofen of rechtstheoretici. De afbouw van de leerstoelen en zelfs van het onderwijs in deze domeinen in Vlaanderen is de belangrijkste verklaring hiervoor.

Irregular migration by sea is one of the most apparent contemporary political issues, and one that entails many legal challenges. Human smuggling by sea is only one aspect of irregular migration that represents a particular challenge for States, as sovereignty and security interests clash with the principles and obligations of human rights and refugee law. In dealing with the problem of migrant smuggling by sea, States have conflicting roles, including the protection of national borders, suppressing the smuggling of migrants, rescuing migrants and guarding human rights.
The legal framework governing the issue of migrant smuggling at sea stems not only from the rules of the law of the sea and the Smuggling Protocol but also from rules of general international law, in particular human rights law and refugee law. The contemporary practice of States intercepting vessels engaged in migrant smuggling indicates that States have, on several occasions, attempted to fragment the applicable legal framework by relying on laws that allow for enhancing border controls and implementing measures that undermine obligations of human rights and refugee law. This article seeks to discuss the human rights dimension of maritime interception missions and clarify as much as possible the obligations imposed by international law on States towards smuggled migrants and whether or not these obligations limit the capacity of States to act.

This article deals with the questions of scope and the standard of judicial review of a disciplinary decision against a judge. It further addresses the issue of remedial powers, which should be granted to the reviewing authority in this type of cases. It is suggested that the scope of judicial review of a disciplinary decision against a judge should extend to questions of law, fact and discretion. What actually varies is the depth of review or, more precisely, the standards of review and the corresponding level of deference, which must be demonstrated to the primary decision-making authority. It is further suggested that there are several factors that have influence on the formation of the standards of review: the institutional, procedural and expertise factors. As to the remedial capacity, the reviewing court should be provided with the competence to apply adequate remedial measures. The reviewing court should be able to effectively eliminate the identified shortcomings in the proceedings before the first-instance authority. For the effective protection of the rights at issue, it may be important for the reviewing court not only to repeal the decision subject to review, but also take other remedial measures. The legitimacy and necessity for applying particular remedial action should be established by taking into account the same institutional, procedural and expertise factors.

During the two-and-a-half decades while Lithuania has been a party to the European Convention on Human Rights, the Grand Chamber of the European Court of Human Rights has decided five Lithuanian cases. They all (perhaps but one) raised controversial issues not only of law but also of those pertaining to matters non-legal: psychology, politics, history and so on. There had been follow-ups to most of them, allowing for consideration as to the merits and disadvantages of the respective judgments. These cases are narrated on in their wider-than-legal context and reflected upon from the perspective of their bearing on these issues and of the lessons they taught both to Lithuania, as a respondent State, and to the Court itself.

One of the shortcomings in the functioning of the justice systems in new democracies consists of insufficient reasoning in judgments. The European Court of Human Rights (Court) had to deal with the issue in cases in which applicants invoked Article 6 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms (Convention). The Court’s case law developments concerning the issue are analysed in this article. The general rule emerged in leading cases and was subsequently followed. It says there is an obligation incumbent on national courts to provide reasons for their judgments. Therefore, insufficient reasoning in a judgment given at the domestic level of jurisdiction provides grounds for finding a violation of Article 6 of the Convention. The problem of lack of adequate reasoning in domestic judgments has been given attention among scholars, judges and practising lawyers in new democracies. The Court’s jurisprudence provides guidance to solutions aimed at improvement of the administration of justice in those countries, which are Member States of the Convention.