Sub-constituency campaigning occurs when parties focus their campaign resources on specific geographical areas within an electoral district. This behaviour was traditionally thought to occur only in single-member plurality elections, but recent research demonstrates that proportional systems with multi-member districts can also elicit sub-constituency campaigning. However, most studies of sub-constituency campaigning rely on self-reported measures of campaigning, not direct measures of campaign intensity in different regions and communities. We present novel data on geographical variations in the intensity of Flemish parties’ campaign advertising during the 2014 general elections in Belgium, which provides a direct measure of sub-constituency campaigning. Our findings show clear evidence of sub-constituency campaigning: parties campaign more intensely in municipalities where they have stronger electoral support and in municipalities with greater population density.

Piketmediation is een vorm van mediation naast rechtspraak maar dan in de vorm van een pressure-cooker. Typerend voor piketmediation is dat de mediation plaatsvindt in het gerechtsgebouw en dat in beginsel direct na het eerste gesprek een terugkoppeling plaatsvindt aan de rechter. Het doel van piketmediation is om een verdere escalatie van het conflict te beperken en partijen een dienst te bieden waardoor zij snel tot een oplossing kunnen komen. Piketmediation wordt veelal aangeboden in de voorlopige voorzieningenprocedure.
In opdracht van de Raad voor de rechtspraak is empirisch onderzoek uitgevoerd binnen het Amsterdams Centrum voor Familie & Recht (ACFL) van de Vrije Universiteit Amsterdam. In dit onderzoek zijn verschillende aanbiedingsvormen van piketmediation geëvalueerd die worden aangeboden door zeven gerechten: in een aantal gerechten zijn piketmediation pilots uitgevoerd en in andere is piketmediation reeds een reguliere werkwijze is geworden. In totaal zijn er 120 dossiers gescoord, 39 interviews afgenomen en een expertmeeting gehouden met 14 professionals. De bevindingen uit het dossieronderzoek, de interviews en de expertmeeting tezamen hebben geleid tot een algemeen rapport over de best practices en knelpunten van piketmediation met enkele aanbevelingen betreffende vormen van piketmediation die goed blijken te werken in de praktijk.
---
Picket mediation (in Dutch: piketmediation) is a form of mediation which runs alongside normal court procedures, and is held in a pressure-cooker-like environment. It typically takes place in the courthouse and in principle, the outcome of the mediation is reported back to the judge after the first session. Such mediation is intended to limit any further escalation of a conflict and also to offer parties a service with which they can quickly resolve a situation themselves. Picket mediation is often offered in the provisional provisions procedure.
At the request of The Council for the Judiciary, an empirical study of picket mediation was conducted by the Amsterdam Center for Family & Law (ACFL) of the VU University Amsterdam. Various forms of picket mediation as offered by seven courts were evaluated in this study. While some courts are conducting picket mediation pilots, others already have implemented picket mediation as a regular procedure. For this study a total of 120 files were scored, 39 interviews were conducted and an expert meeting was held with 14 professionals. The combined findings from these events have led to a general report on the best practices and challenges of picket mediation. A number of recommendations regarding forms of picket mediation that appear to work well in practice are additionally included.

The concept of control has permeated various disciplines of public international law, most notable international criminal law, international humanitarian law, international human rights law and the law of statehood as well as the law of responsibility for states and international organizations. Often this notion of control has been used to extend the regular parameters in these disciplines to capture more extraordinary situations and apply the same rules originally developed within areas of law, such as the application of the laws of war to occupation, the rules of human rights treaties to extraterritorial situations or state responsibility to non-state actors. This article will examine this notion of control in all its facets in international law while also addressing some of its controversies and disagreements in the jurisprudence of international institutions, which have utilized this concept. The article will then provide an overview of its uses in international law as well as its overlap from one discipline to another with a view of providing some overarching observations and conclusions.

The forced displacement of civilian populations is an issue of significant global concern and a subject of extensive legal debate. In international criminal law, forced displacement is criminalized by a complex network of distinct but overlapping offences. These include the Crimes Against Humanity of deportation, forcible transfer, persecution and other inhumane acts, and the grave breach of the Geneva Conventions of ‘unlawful deportation or transfer’. International courts and tribunals have been inconsistent in the adoption of these crimes in their statues and in their subsequent interpretation, making it all the more difficult to distinguish between them. The jurisprudential history of these crimes is lengthy and not without controversy, highlighted by inconsistent judicial approaches. In this article, we offer a critical jurisprudential history of these displacement crimes in international criminal law.
In particular, we focus on the case law emanating from the International Criminal Tribunal for the former Yugoslavia, a court that comprehensively addressed crimes associated with ethnic cleansing, a characteristic feature of that conflict, with the result that displacement was a central focus of that court. We set out our jurisprudential history in chronological order, beginning with the earliest inceptions of displacement crimes at the ICTY and then tracing their development toward the establishment of a consensus. Our hope is that the article sheds light on the development of these offences, informs future debate, and acts as a useful template for those seeking to understand how these crimes may have a role to play in future international jurisprudence.

De Vereeniging voor Wijsbegeerte des Rechts (VWR) is opgericht op 28 december 1918. Zij had tot doel de studie van de rechtsfilosofie en het maatschappelijk leven. Deze studie moest tevens relevant zijn voor de rechtspraktijk. Vanaf haar oprichting kende de VWR een sterke internationale oriëntatie, aanvankelijk gericht op Duitsland, later vooral op het Verenigd Koninkrijk en de VS. In de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw beleefde de VWR wat betreft belangstelling en ledenaantal haar hoogtepunt. In 2016 besloot zij – na een gestage neergang – de band met de Nederlandstalige (praktijk)jurist weer aan te halen.

In dit artikel wordt de waarde van het instituut parlement verkend. Daartoe analyseert de auteur eerst een lezing die de Nederlandse staatsrechtsgeleerde C.W. van der Pot in 1925 over dit thema hield bij de VWR. Vervolgens wordt Van der Pots opvatting gecontrasteerd met de diametraal tegengestelde benadering van Carl Schmitt, die zich, rond dezelfde tijd, over dit vraagstuk boog in Duitsland. Tot slot schetst de auteur, via een alternatieve, wellicht excentrieke, interpretatie van Schmitt waar een belangrijke waarde van het moderne parlement zou kunnen liggen.

Hoe was het met de Nederlandse rechtsfilosofie gesteld in de eerste jaren na de bevrijding? In die periode lag binnen de Vereniging voor Wijsbegeerte des Rechts (VWR) het accent op de verhouding tussen recht en gerechtigheid in het licht van het recente verleden. Dit artikel bespreekt interventies van drie actieve VWR-leden in de jaren 1946-1949: C.M.O. van Nispen tot Sevenaer, I. Kisch en G.E. Langemeijer. Gelet op het sterke accent op de relatie tussen recht en moraal in deze periode, is het niet verwonderlijk dat de rechtsfilosofie van Gustav Radbruch destijds binnen de VWR veel bijval kreeg. Wat was Radbruchs invloed op deze drie rechtsfilosofen? Het artikel besluit met een bespreking van de herdenkingsrede die VWR-voorzitter M.P. Vrij in 1949 uitsprak bij het dertigjarig bestaan. Deze rede markeert het eindpunt van vier jaar van intensieve aandacht voor de rechtsfilosofische implicaties van de ervaring van juridisch onrecht.