This article engages in a comparison of the regulation of PR in the Netherlands and the UK (specifically England and Wales). The latter is a good comparator as it operates a similar regulatory approach to the Netherlands, that of conditional acceptance of PR, the condition being (prior) consent. Furthermore, the UK boasts a more detailed and mature legal framework that continues to be tested through caselaw, and thus offers insight into how a regulatory approach conditional upon the (prior) consent of the deceased can fare.
The article starts with a brief exposition of the new Dutch guidelines and the current legislative position in the Netherlands vis-à-vis posthumous reproduction (part II). Likewise, the relevant UK guidelines and legislative position are summarized (part III). This article draws out the similarities and differences between the two regimes, as well as engaging in a critical analysis of the regulations themselves. It then looks at how the UK regime has been challenged in recent years through caselaw in anticipation of the issues that might confront the Netherlands in future (part IV). The article concludes (part V) that the key lesson to be drawn from the UK experience is that clarity and consistency is crucial in navigating this ethically, emotionally, and time sensitive area. Further, that both the UK and the Netherlands can expect demand for more detailed and precise regulatory guidance as requests for the procedure increase, and within evermore novel circumstances.

---

Dit artikel vergelijkt de regulering van postume reproductie (PR) in Nederland en het Verenigd Koninkrijk (in het bijzonder Engeland en Wales). Laatstgenoemde is daarvoor zeer geschikt, aangezien het VK een vergelijkbare reguleringsbenadering heeft als Nederland, namelijk de voorwaardelijke acceptatie van PR, waarbij (voorafgaande) toestemming de voorwaarde is. Bovendien beschikt het VK over een gedetailleerder en volwassener juridisch kader dat continu wordt getoetst door middel van rechtspraak. Dit kader biedt daarmee inzicht in hoe een regulerende benadering met als voorwaarde (voorafgaande) toestemming van de overledene kan verlopen.
Het artikel vangt aan met een korte uiteenzetting van de nieuwe Nederlandse richtlijnen en de huidige positie van de Nederlandse wetgever ten opzichte van postume reproductie (deel II). De relevante Britse richtlijnen en het wetgevende standpunt worden eveneens samengevat (deel III). Vervolgens worden de overeenkomsten en verschillen tussen de twee regimes naar voren gebracht, met daarbij een kritische analyse van de regelgeving. Hierop volgt een beschrijving van hoe het VK de afgelopen jaren is uitgedaagd in de rechtspraak, daarmee anticiperend op vraagstukken waarmee Nederland in de toekomst te maken kan krijgen (deel IV). Tot slot volgt een conclusie (deel V) waarin wordt aangetoond dat de belangrijkste les die uit de Britse ervaring kan worden getrokken, is dat duidelijkheid en consistentie cruciaal zijn bij het navigeren door dit ethische, emotionele en tijdgevoelige gebied. En daarnaast, at zowel het VK als Nederland een vraag naar meer gedetailleerde en precieze regelgeving kunnen verwachten naarmate verzoeken om deze procedure toenemen, met daarbij steeds weer nieuwe omstandigheden.

Despite the enduring importance of Lijphart’s work for understanding democracy in Belgium, the consociational model has come under increasing threat. Owing to deep political crises, decreasing levels of trust in elites, increasing levels of ethnic outbidding and rising demands for democratic reform, it seems as if Lijphart’s model is under siege. Even though the consociational solution proved to be very capable of transforming conflict into cooperation in Belgian politics in the past, the question we raise in this article is whether and to what extent the ‘politics of accommodation’ is still applicable to Belgian democracy. Based on an in-depth analysis of the four institutional (grand coalition, proportionality, mutual veto rights and segmental autonomy) and one cultural (public passivity) criteria, we argue that consociational democracy’s very nature and institutional set-up has largely hollowed out its potential for future conflict management.

Preference votes constitute one of the key features of (open and flexible) PR-list electoral systems. In this article, we give an extensive overview of studies conducted on preference voting in Belgium and the Netherlands. After elaborating on the definition and delineation of preference voting, we scrutinize studies about which voters cast preference votes (demand side) and about which candidates obtain preference votes (supply side). For each of these aspects, both theoretical approaches and empirical results are discussed and compared. At the same time, we also pay attention to methodological issues in these kinds of studies. As such, this research overview reads as an ideal introduction to this topic which has repercussions on many other subfields of political science.

This article analyses the visual communication of the Flemish populist right-wing party Vlaams Blok/Vlaams Belang, and investigates whether or not the party uses a specific populist communication style in its campaign posters, whether or not its visual style evolves over time and how the party distinguishes itself from other (right-wing) parties in its use of images. To do this, the image use will be compared with the CVP/CD&V and the Volksunie/N-VA. This use of images will be investigated by analysing election posters from 1991 to 2018. The analysis shows that there is indeed a ‘populist visual style’. These items consist mainly of (negative) metaphors, false dilemmas, caricatures and the use of so-called ‘agonic’ visual techniques.

The theoretical assumptions of deliberative democracy are increasingly embraced by policymakers investing in local practices, while the empirical verifications are often not on an equal footing. One such assertion concerns the stimulus of social learning among participants of civic democratic deliberation. Through the use of pre-test/post-test panel data, it is tested whether participation in mini-publics stimulates the cognitive and attitudinal indicators of social learning. The main contribution of this work lies in the choice of matching this quasi-experimental set-up with a natural design. This study explores social learning across deliberation through which local policymakers invite their citizens to participate in actual policymaking. This analysis on the District of Antwerp’s participatory budgeting demonstrates stronger social learning in real-world policymaking. These results inform a richer theory on the impacts of deliberation, as well as better use of limited resources for local (participatory) policymaking.

De grote toestroom van migranten en asielzoekers in de EU houdt vandaag nog steeds verschillende regelgevers wakker. Niet alleen de nationale overheden, maar ook de EU-regelgevers zoeken naarstig naar oplossingen voor de problematiek. Daartoe trachten de EU-regelgevers het Gemeenschappelijk Europees Asielstelsel (GEAS) bij te werken.
Binnen de groep migranten en asielzoekers bestaat een specifiek kwetsbaar individu: de niet-begeleide minderjarige vreemdeling (NBMV). Hij is zowel vreemdeling als kind en kreeg reeds ruime aandacht binnen de rechtsleer. Nochtans werd deze aandacht niet altijd weerspiegeld in de EU-wetgeving. Het lijkt alsof hij door de regelgevers af en toe uit het oog verloren werd.
Uit het onderzoek blijkt dat de EU-regelgevers nog een zekere weg te gaan hebben. In de eerste plaats bestaat er wat betreft het geheel aan regels met betrekking tot de NBMV weinig coherentie. De EU-regelgevers zouden bijvoorbeeld meer duidelijkheid kunnen scheppen door een uniforme methode vast te leggen voor de bepaling van de leeftijd van de NBMV. Hetzelfde geldt voor een verduidelijking van de notie ‘het belang van het kind’ binnen asiel en migratie. Verder blijken de Dublinoverdrachten en de vrijheidsontneming van de NBMV nog steeds gevoelige pijnpunten. Hier en daar moet aan de hervorming van het asielstelsel nog wat gesleuteld worden, zodat de rechten van de NBMV optimaal beschermd kunnen worden.
---
Today, the large influx of migrants and asylum seekers into the European Union (EU) keeps several regulators awake. Not only national authorities, but EU regulators too are diligently searching for solutions to the problems. To this end, EU regulators are seeking to update the Common European Asylum System (CEAS).
There is however a particularly vulnerable individual within the group of migrants and asylum seekers: the unaccompanied alien minor (UAM). These minors already received a great deal of attention within legal doctrine. However, this attention was not always reflected in EU legislation. It seems as if UAM are occasionally lost from sight by the regulators.
This article shows that the EU regulators still have a certain way to go. First, there is little coherence in the set of rules relating to the UAM. The EU regulators could, for example, create more clarity by laying down a uniform method for determining the age of the UAM. The same applies to a clarification of the notion of 'best interests of the child' within the context of asylum and migration. Second, the proposal for a new Dublin Regulation and the proposal for a new Reception Conditions Directive still appear to be sensitive. Here and there, the reform of the asylum system still needs adjustments, so that the rights of UAM can be optimally protected."

The article adopts a public law perspective in order to focus on Gender-Fair Language (GFL) policies and drafting, by considering both language neutralization and language differentiation in some legal systems characterized by different languages.
The article argues that the real problem is whether it is possible to coerce legislative and administrative language as a tool for policies. In fact, coercion of language produces administrative costs and side effects on freedoms (such as freedom of speech and freedom to teach); controls and sanctions are needed for enforcement; but, overall, language (as an institution) is not a proper object of regulation.