This contribution explores the meaning and scope of solidarity with the emergence of the coronavirus discourse as formulated by politicians in order to make sense of the virus. It offers a poststructuralist account drawing on discourse theory together with insights from Levinas and Derrida. This leads to a critical reflection on the prevailing view of solidarity as secondary and derivative to corona policies, because solidarity is often subjugated to hegemonic meanings of efficiency. Instead, the argument is made that solidarity refers to the unique responsibility to which the other as wholly other commands me. This appeal for responsibility, that is presented in the face of the other, is to be assumed in the distance between the rules and the singularity of the situation. Accordingly, solidarity is described as a paradox of dependence (calculability) and independence (beyond calculation), that appears in a moment of undecidability, for it can never be overcome.

Piketmediation is een vorm van mediation naast rechtspraak maar dan in de vorm van een pressure-cooker. Typerend voor piketmediation is dat de mediation plaatsvindt in het gerechtsgebouw en dat in beginsel direct na het eerste gesprek een terugkoppeling plaatsvindt aan de rechter. Het doel van piketmediation is om een verdere escalatie van het conflict te beperken en partijen een dienst te bieden waardoor zij snel tot een oplossing kunnen komen. Piketmediation wordt veelal aangeboden in de voorlopige voorzieningenprocedure.
In opdracht van de Raad voor de rechtspraak is empirisch onderzoek uitgevoerd binnen het Amsterdams Centrum voor Familie & Recht (ACFL) van de Vrije Universiteit Amsterdam. In dit onderzoek zijn verschillende aanbiedingsvormen van piketmediation geëvalueerd die worden aangeboden door zeven gerechten: in een aantal gerechten zijn piketmediation pilots uitgevoerd en in andere is piketmediation reeds een reguliere werkwijze is geworden. In totaal zijn er 120 dossiers gescoord, 39 interviews afgenomen en een expertmeeting gehouden met 14 professionals. De bevindingen uit het dossieronderzoek, de interviews en de expertmeeting tezamen hebben geleid tot een algemeen rapport over de best practices en knelpunten van piketmediation met enkele aanbevelingen betreffende vormen van piketmediation die goed blijken te werken in de praktijk.
---
Picket mediation (in Dutch: piketmediation) is a form of mediation which runs alongside normal court procedures, and is held in a pressure-cooker-like environment. It typically takes place in the courthouse and in principle, the outcome of the mediation is reported back to the judge after the first session. Such mediation is intended to limit any further escalation of a conflict and also to offer parties a service with which they can quickly resolve a situation themselves. Picket mediation is often offered in the provisional provisions procedure.
At the request of The Council for the Judiciary, an empirical study of picket mediation was conducted by the Amsterdam Center for Family & Law (ACFL) of the VU University Amsterdam. Various forms of picket mediation as offered by seven courts were evaluated in this study. While some courts are conducting picket mediation pilots, others already have implemented picket mediation as a regular procedure. For this study a total of 120 files were scored, 39 interviews were conducted and an expert meeting was held with 14 professionals. The combined findings from these events have led to a general report on the best practices and challenges of picket mediation. A number of recommendations regarding forms of picket mediation that appear to work well in practice are additionally included.

In deze bijdrage staat de activiteit van bewijzen in strafzaken centraal. Betoogd wordt dat de vigerende rationalistische opvatting van strafrechtelijk bewijzen eraan voorbij gaat dat het bewijzen zich allereerst voltrekt op een vóór-reflectief niveau. Het primaire blikveld van de mens is namelijk niet het objectiverende kennen, zoals in de rationele bewijstheorieën wordt voorondersteld, maar de praktische relatie tot de wereld. In dit kader wordt eerst de filosofische achtergrond van de rationalistische bewijsopvatting in kaart gebracht, in het bijzonder de invloed van Aristoteles en Descartes. Vervolgens worden de daaruit voortkomende bevindingen aan de hand van ideeën en inzichten die zijn ontleend aan de existentiële fenomenologie kritisch gewaardeerd. Dit leidt tot de uiteenzetting van een hermeneutische opvatting van strafrechtelijk bewijzen.

volgt

The leopoldistic version of the events before Berchtesgaden - politically the most important period in the Question Royale during the occupation - is from the start till the end historically not grounded. The known facts prove that the King was absolutely not passive in political matters. He doesn't reject the proposal for a meeting with Hitler. Already on May 31 he declares to agree in principle to meet the Führer. On June 26 he again expresses this willingness. In October he sends his sister Marie-José, crownprincess of Italy, to Hitler, collecting the requested invitation for a meeting. The meeting Hitler-Leopold III at Berchtesgaden (November 19) reveals not only a humanitarian, but also an indeniable political character. There is too great a difference between the leopoldistic version and the facts - as far as known at this moment and from limited sources. One is inclined to ask oneself if the editors of the Whitebook (J. Pirenne, secretary of the King) and of the report of the Servais-commission, had knowledge of all the facts, which normally should have been at their disposal. If the answer is no, than one has to assume «a secret of the King».