This article is part of a broader discussion about attaining a full-fledged child-friendly (criminal) justice. Attaining that goal is particularly challenging in cases of international parental abduction, due to the involvement of two branches of law. It is examined to what extent the current interaction guarantees a decision in the best interests of the child. More specifically, the implications of the adage le criminel tient le civil en état are scrutinised from a children’s rights perspective.
The central research question reads: “to what extent can the adage le criminal tient le civil and état be upheld when further elaborating the best interests of the child in criminal law, more specifically in the interaction between civil and criminal law?” The research wants to contribute to the debate of the difficult triangular relationship between civil law, criminal law and children's rights law.
In cases of child abduction, the link and interaction between the two procedures goes beyond the traditionally accepted scope of civil damages arising from a criminal offense. Nevertheless, both procedures following a parental abduction are based on the same facts and are inextricably linked, which means that they have to be assessed together, which means that they should be judged together. The question arises as to how the two parallel procedures can be coordinated better, now that it is clear that they may significantly influence each other.
A full-fledged application of the adage means that a decision concerning the return of the child can only be handed down from the moment when the criminal proceeding (concerning the prosecution of the parent) is completed. It is immediately clear that this cannot be in the best interests of the child.
It is argued that the adage must be abandoned or reversed to guarantee article 3 CRC. This statement is substantiated with arguments of both practical (referring to the time course) and fundamental (importance of the child best interets as a first consideration) nature. Thereby counterarguments are anticipated.
---
Dit artikel kadert binnen de bredere discussie inzake het streven naar een kindvriendelijk (straf)rechtssysteem. In zaken van internationale parentale ontvoering, waarbij twee rechtstakken betrokken zijn, is dit bijzonder uitdagend. Er wordt onderzocht in welke mate de huidige interactie tussen beide rechtstakken het belang van het kind waarborgt. Concreet wordt het adagium le criminel tient le civil en état vanuit een kinderrechten-perspectief aan een kritische blik onderworpen.
De centrale onderzoeksvraag luidt: “in welke mate is het adagium le criminel tient le civil and état houdbaar in de verdere uitwerking van het belang van het kind in het strafrecht, meer bepaald in de wisselwerking tussen burgerlijk en strafrecht?” Het artikel wil aan het belang van het kind een duidelijkere positie geven in de moeilijke driehoeksverhouding tussen burgerlijk recht, strafrecht en kinderrechten.
In zaken van kinderontvoering gaat het de toepassing van het adagium verder dan de traditioneel aanvaarde reikwijdte van civielrechtelijke schadevergoedingen die voortvloeien uit een strafbaar feit. Niettemin zijn beide procedures, volgend op een parentale ontvoering, gebaseerd op dezelfde feiten en onlosmakelijk verbonden met elkaar, wat betekent dat ze samen moeten worden beoordeeld. De vraag rijst hoe de twee parallelle procedures beter gecoördineerd kunnen worden, nu duidelijk is dat ze elkaar op een significante manier kunnen beïnvloeden.
Onverkorte toepassing van het adagium betekent dat de burgerlijke beslissing betreffende de terugkeer van het kind pas kan plaatsvinden vanaf het moment dat de strafrechtelijke procedure (betreffende de vervolging van de ouder) is voltooid. Het is meteen duidelijk dat dit niet in het belang van het kind kan zijn.
Er wordt geargumenteerd dat het adagium moet worden verlaten dan wel omgedraaid om artikel 3 IVRK te garanderen. Argumenten van zowel praktische (verwijzend naar de tijdsverloop) als fundamentele (belang van het kind als eerste overweging) aard onderbouwen dit standpunt. Daarbij wordt geanticipeerd op tegenargumenten.

In 2017, the Dutch alternative dispute resolution (ADR) initiative e-Court handled 20,000 debt collection claims via an online arbitration procedure, and this number was expected to double in 2018. In September of that same year, the Chairman for the Council of the Judiciary, Frits Bakker, argued on the Day for the Judiciary that in the future most lawsuits can be handled automatically and that a robot judge could work fast, efficiently and cheaply. However, in January 2018, Frits Bakker seemed to have changed his mind and criticized e-Court for its lack of impartiality, lack of transparency, unlawfully denying people the right to a state Court, and for being a ‘robot judge’. Ultimately, all criticism boiled down to one issue: that the defendant’s right to a fair trial was not sufficiently protected in e-Court’s procedure. This accusation led to a huge media outcry, and as a result Courts were no longer willing to grant an exequatur to e-Court’s arbitral awards until the Supreme Court had given its approval. This forced e-Court to temporarily halt its services. Questions such as ‘is arbitration desirable in the case of bulk debt collection procedures?’ and ‘are arbitration agreements in standard terms of consumer contracts desirable?’ are relevant and important, but inherently political. In this article, we argue that the conclusion of the judiciary and media that e-Court’s procedure is in breach of the right to a fair trial is not substantiated by convincing legal arguments. Our aim is not to evaluate whether online arbitration is the best solution to the debt collection claim congestion of Courts in the Netherlands, but instead to assess e-Court’s procedure in the light of Article 6 of the European Convention of Human Rights. The conclusion is that e-Court’s procedure sufficiently guarantees the right to a fair trial and thus that the criticism expressed was of a political rather than legal nature.

This white paper reviews the history of identity problems for refugees and disenfranchised persons, assesses the current state of digital identity programmes based in nation-states, offers examples of non-state digital ID programmes that can be models to create strong standards for digital ID programmes, and presents a call to action for organizations like International Organization for Standardization (ISO) and the United Nations High Commissioner for Refugees (UNHCR).

There is significant concern in the access to justice community that expanding current count-based online dispute resolution (ODR) efforts will further exacerbate the systemic inequities present in the American justice system. This well-founded fear stems from the fact that current ODR tools typically calibrate artificial intelligence (AI) algorithms with past outcomes so that any future cases are consistently analysed and filtered in a manner that produces similar results. As courts consider ODR tools for more complicated cases that often require mediation, there is significant disagreement on whether it is possible to create an AI mediator and how that could be achieved. This article argues that an effective AI mediator could be created if its design focuses not on the outcomes achieved by the mediation but on the manner of the communication prompts used by the AI mediator.

Online communication practices have become intrinsic to government work environments. Understanding the impact of these practices, whether they be general computer mediated communication (CMC) or specifically online dispute resolution (ODR) processes, is an essential step in supporting respectful and healthy work environments. ODR literature focuses almost exclusively on e-commerce, leaving large gaps in the body of knowledge as ODR applications diversify. Available ODR tools, which simply transpose traditional alternative dispute resolution (ADR) processes online through the use of office videoconferencing systems, are not mobile and do not utilize the full capabilities of the existing technology. This article explores the potential impacts mobile ODR (MODR) tools could have on the dispute interventions and prevention initiatives in government office settings. The study used an exploratory model to establish an understanding of the experiences and needs of Canadian and Australian government employees. Findings demonstrate an interest in the introduction of education-oriented MODR tools as supplementary support with the purposes of knowledge retention and further skill development following dispute prevention training. Findings suggest that workplace attitudes towards online communication and ODR have a significant impact on the extent to which individuals successfully develop and maintain relationships either fully or partially through the use of CMC.

In May 2019, the World Justice Project (WJP) convened its sixth annual conference to explore the state of access to justice (A2J) in the global context. World Justice Forum VI met in The Hague and published the most recent A2J report compiled after a year of analysis and based on more than a decade of public, government and citizen data. Measuring the Justice Gap revealed less than optimistic data reflecting the lack of significant progress toward fulfilling the United Nations Sustainable Development Goal 16: achieving just, peaceful and inclusive societies by 2030. The 2019 conference showcased many global initiatives seeking to narrow the justice gap. For the most part these initiatives rely on institutional action by governments, financial institutions and NGO’s. As important as these projects are, transforming the access to justice status of the world can also be achieved through actions focused on Justice at the Layer of the Internet. A consensus based governance model can build a legal framework which is not reliant on the enactment of laws, the promulgation of regulations or overcoming the inertia of institutional inaction. This article reviews the learning gleaned from the WJP and the 2019 Forum. It also seeks to augment the great work of the WJP by exploring the potential for justice as delivered by individuals joined in consensus and relying on emerging technologies.

In this article, the author reflects on the appropriate place of traditional procedural guarantees in the resolution of consumer and small claims disputes using online tools. After examining the key aspects of procedural justice that constitute the right to a fair trial and analysing its effects on procedures designed for low-value disputes, the article argues for a flexible approach that takes procedural proportionality seriously.

In 2016 the Dutch Government Commission of Reassessment of Parenthood (GCRP) proposed a wide array of legal changes to Family Law, e.g. with regard to legal multi-parenthood and legal multiple parental responsibility. Although the commission researched these matters thoroughly in its quest towards proposing new directions in the field of Family Law, multi-parents themselves were not interviewed by the commission. Therefore, this article aims to explore a possible gap between the social experiences of parents and the recommendations of the GCRP. Data was drawn from in depth-interviews with a sample of 25 parents in plus-two-parent constellations living in Belgium and the Netherlands. For the most part the social experiences of parents aligned with the ways in which the GCRP plans to legally accommodate the former. However, my data tentatively suggests that other (legal) recommendations of the GCRP need to be explored more in depth.
---
In 2016 stelde de Nederlandse Staatscommissie Herijking ouderschap voor om een wettelijk kader te creëren voor meerouderschap en meeroudergezag. Ondanks de grondigheid van het gevoerde onderzoek ontbraken er gegevens omtrent de ervaringen van de meerouders zelf. Dit artikel levert een bijdrage in het vullen van deze leemte door inzage te geven in de (juridische) ervaringen van 25 ouders in meerouderschapsconstellaties in België en Nederland.

In deze bijdrage staat de activiteit van bewijzen in strafzaken centraal. Betoogd wordt dat de vigerende rationalistische opvatting van strafrechtelijk bewijzen eraan voorbij gaat dat het bewijzen zich allereerst voltrekt op een vóór-reflectief niveau. Het primaire blikveld van de mens is namelijk niet het objectiverende kennen, zoals in de rationele bewijstheorieën wordt voorondersteld, maar de praktische relatie tot de wereld. In dit kader wordt eerst de filosofische achtergrond van de rationalistische bewijsopvatting in kaart gebracht, in het bijzonder de invloed van Aristoteles en Descartes. Vervolgens worden de daaruit voortkomende bevindingen aan de hand van ideeën en inzichten die zijn ontleend aan de existentiële fenomenologie kritisch gewaardeerd. Dit leidt tot de uiteenzetting van een hermeneutische opvatting van strafrechtelijk bewijzen.

Hoewel de rechtspositie van slachtoffers de afgelopen decennia verstevigd lijkt, blijft de relatie tussen slachtoffer en strafrecht ongemakkelijk. Rechtswetenschappers tonen zich bezorgd dat de toenemende aandacht voor de belangen van slachtoffers uitmondt in ‘geïnstitutionaliseerde wreedheid.’ Deze zorg wordt echter gevoed door een verkeerd begrip van slachtofferschap en heeft slecht begrepen wat het slachtoffer nu eigenlijk van het recht verlangt. Deze bijdrage probeert de vraag van het slachtoffer aan het recht tot begrip te brengen. Wij zullen de onrechtservaring van het slachtoffer conceptualiseren als een ontologisch alleen en verlaten zijn van het slachtoffer. Het aanknopingspunt om de relatie tussen slachtoffer en recht opnieuw te denken zoeken wij in deze verlatenheid. De kern van het betoog is dat het slachtoffer (mede) in het recht beschutting zoekt tegen deze verlatenheid, maar ook altijd onvermijdelijk tegen de grenzen van het recht aanloopt. Van een rechtssysteem dat zich volledig uitlevert aan de noden van slachtoffers kan dan ook geen sprake zijn. Integendeel, het recht moet zijn belang voor slachtoffers deels zien in de onderkenning van zijn eigen beperkingen om onrecht te keren, in plaats van de onrechtservaring van het slachtoffer weg te moffelen, te koloniseren of ridiculiseren.

This paper uses Stoic theory of language to gain more insight into Roman lawyer Proculus’s legal opinions on the meaning and understanding of ambiguous testaments, wills and dowries. After summarizing Stoic theory of language, the paper discusses its reception in Roman jurisprudence and situates Proculus in a Stoic legal/philosophical context. The meat of the article lies in the re-examination of Proculus’s legal opinions on ambiguities in light of Stoic theory of language, through: (1) the analysis of a case demonstrating that Proculus’s embeddedness in Stoic doctrine went beyond his technical competence in propositional syllogisms, going into the territory of Stoic physical materialism and, (2) the investigation of four cases that reveal how his approach to problems of ambiguity in unilateral legal acts converges with the Stoic conception of the parallelism between speech and thought.

Een bekend kenmerk van Scholtens beschouwingswijze was zijn dialectiek.
Langemeijer heeft de aard ervan scherp geduid, maar erkend in het duister te tasten over haar oorsprong en bronnen. Hegel en Barth komen niet in aanmerking. Ik wijs op de betekenis die de theoloog P.D. Chantepie de la Saussaye (1848-1920) gehad kan hebben voor de ontwikkeling van Scholtens denken, zowel inhoudelijk als qua dialectiek. Sommige contemporaine auteurs lijken Scholten schatplichtig te achten aan Kierkegaard; ik acht dat te speculatief. Moderne digitale technologie opent potentieel grote mogelijkheden voor de toepassing van computers en artificiële intelligentie (AI) in de rechtspleging. Scholtens dialectiek stelt ons voor fundamentele rechtsfilosofische vragen ten aanzien van de mogelijkheid en wenselijkheid van ‘rechtspraak door computers’.

In dit artikel wordt langs wijsgerige weg de verhouding tussen tijd, identiteit en het verlenen van (sterkere) verblijfsaanspraken aan migranten onderzocht en verhelderd door een nieuwe betekenis van de term worteling voor te stellen. Want wat is worteling nu eigenlijk? Het is de relatie tussen menselijke tijd, worteling en het migratierecht die in dit artikel filosofisch wordt uitgediept. Dit om te verklaren waarom we in het migratierecht vreemdelingen in het algemeen na verloop van tijd sterkere aanspraken verlenen. In dit artikel wordt betoogd dat het verblijf van vreemdelingen op het grondgebied ervoor zorgt dat hun leven aldaar na verloop van tijd een vanzelfsprekend onderdeel uitmaakt van hun identiteit, en van het leven van anderen. Het is dit vanzelfsprekend worden van mensen door de tijd dat de grond is voor het bestaan van formele tijdscriteria voor insluiting in het migratierecht.

The central aim of this article is to analyse the manner in which the legal structure of EU citizenship subjectifies Union citizens. I begin by explicating Alexander Somek’s account of individualism as a concept which captures EU citizenship and propose to update his analysis by coining the notion of mobile individualism. By looking at a range of CJEU’s case law on EU citizenship through the lens of the purely internal rule and the transnational character of EU citizenship, I suggest that movement sits at the core of EU citizenship. In order to adequately capture this unique structure of citizenship, we need a concept of individualism which takes movement rather than depoliticisation as its central object of analysis. I propose that the notion of mobile individualism can best capture the subjectivity of a model EU citizen, a citizen who is a-political due to being mobile.

By examining the Belgian case, this article aims to show that methodological nationalism is strongly present in the literature on nationalization of party offer and voting behaviour. In nationalization studies, Belgium is often presented as a typical example of a denationalized country. This is true for the party offer, as it is de facto split between the two language groups since the 1980s, and therefore also voter response at the national level. However, voter response within each separate subnational party system is very homogeneous and shows interesting differences between these party systems that inform us about important electoral dynamics. We argue, on the basis of our results, that rather than stretching the concept of nationalization, it is preferable and justified to treat the concepts of nationalization of the party offer and homogenization of voter response as analytically distinct and not as two sides of the same coin.

Fiscal consolidation confronts federal states with a collective action problem, especially in federations with a tightly coupled fiscal regime such as Belgium. However, the Belgian federation has successfully solved this collective action problem even though it lacks the political institutions that the literature on dynamic federalism has identified as the main mechanisms through which federal states achieve cooperation across levels of government. This article argues that the regionalization of the party system, on the one hand, and the rationalization of the deficit problem by the High Council of Finance, on the other, are crucial to understand how Belgium was able to solve the collective action problem despite its tightly coupled fiscal regime and particularly high levels of deficits and debts. The article thus emphasizes the importance of compromise and consensus in reducing deficits and debts in federal states.

This article examines the economic agenda of the Dutch Freedom Party. It finds that this party mixes left-wing and right-wing policy positions. This inconsistency can be understood through the group-based account of Ennser-Jedenastik (2016), which proposes that the welfare state agenda of radical right-wing populist parties can be understood in terms of populism, nativism and authoritarianism. Each of these elements is linked to a particular economic policy: economic nativism, which sees the economic interest of natives and foreigners as opposed; economic populism, which seeks to limit economic privileges for the elite; and economic authoritarianism, which sees the interests of deserving and undeserving poor as opposed. By using these different oppositions, radical right-wing populist parties can reconcile left-wing and right-wing positions.

Background: In many European countries caring responsibilities are being reallocated to the older people themselves to keep the welfare state affordable. This policy is often legitimized with reference to the ethical principle of autonomy. Older people are expected to be autonomous, have freedom to make their own decisions, and be self-reliant and self-sufficient as long as possible.
Aim: The purpose of this article is to explore whether and how older people can remain autonomous in order to continue living their lives in accordance with their own values in the context of declining professional caring facilities and shrinking social networks, and which concepts of autonomy can guide professionals and other involved parties in facilitating the choices of older people.
Method: An empirical-ethical approach is used to interpret the moral values enacted in the caring practice for older people. Two cases are presented. One is the narrative of a woman who lives by herself; she has been hospitalized after a fall and hip fracture, but does not want to be operatied. The second is the narrative of man living in a residential home; he wants to be actively involved, doing good deeds like he always did as a Scout. The cases are evaluated with the help of two concepts of autonomy: autonomy as self-determination and relational autonomy.
Results: In both cases the enactment of autonomy remains problematic. In the case of the woman there was not enough care at home to live up to her own values. After she was admitted to a hospital her wish not to be operated was questioned but ultimately honoured due to compassionate interference by close relatives and her oncologist. In the second case there was not enough space for the man to lead his life in the way he always had; his plans for improving the social environment in the care home were torpedoed by management and ultimately the man decided to step back.
Conclusion: In order to do justice to the complexity of each empirical case that involves autonomy of an older person more than one concept of autonomy needs to be applied. Relying on self-determination or relational autonomy exclusively will give professionals and all involved parties a restricted view on the situation, where the wishes of older people are at stake. In both cases autonomy was overruled by system procedures and stereotypical ideas about old people as being weak and not able to make their own decisions. Both cases show, however, that older people - even if they are physically and mentally frail - long to remain morally responsible for the direction their lives are taking, in accordance with their own values. They communicate their wish to determine their own future and at the same time they are interdependent on others to realize their (relational) autonomy and require support in their attempt to maintain their identity. This conclusion has implications for the normative behaviour of the professionals who are involved in care and treatment of older people.
---
Achtergrond: In veel landen wordt de verantwoordelijkheid voor de zorg voor ouderen naar de ouderen zelf verplaatst, dit teneinde de welvaartstaat betaalbaar te houden. Dit beleid wordt veelal gelegitimeerd met referentie naar het ethische principe van autonomie. Oudere mensen worden geacht autonoom te zijn, vrij te zijn om hun eigen beslissingen te nemen, en om zo lang mogelijk zelfredzaam te blijven.
Doel: Het doel van dit artikel is om te onderzoeken of en hoe oudere mensen autonoom kunnen blijven teneinde hun leven in overeenstemming met hun eigen waarden te kunnen voortzetten in de context van teruglopende professionele zorgactiviteiten en krimpende sociale netwerken, en welke concepten van autonomie zorgprofessionals en andere betrokken partijen kunnen helpen bij het faciliteren van de keuzes door ouderen.
Methode: Een empirisch-ethische benadering wordt gebuikt om de morele waarden in de zorgpraktijk voor ouderen te interpreteren. Twee casussen worden gepresenteerd. De eerste is het verhaal van een vrouw die op zichzelf woont. Ze is na een val waarbij haar heup is gebroken, in een ziekenhuis opgenomen, maar ze wil niet geopereerd worden. De tweede is het verhaal van een man die in een verzorgingshuis woont. Hij wil actief betrokken worden en goede dingen doen zoals hij die altijd heeft gedaan toen hij padvinder was. Beide verhalen worden met behulp van twee concepten van autonomie geëvalueerd: autonomie als zelfbeschikking en relationele autonomie.
Resultaat: In beide casussen blijft de verwezenlijking van autonomie problematisch. In het geval van de vrouw was er thuis onvoldoende zorg om volgens haar waarden te kunnen leven. Toen zij in het ziekenhuis was opgenomen werd haar wens om niet te worden geopereerd tegen gehouden, maar uiteindelijk ingewilligd als gevolg van bemoeienis uit hoofde van barmhartigheid door directe verwanten en haar oncoloog. In het tweede geval was er voor de man onvoldoende ruimte om zijn leven te leiden op de manier zoals hij dat altijd had gedaan. Zijn plannen om de sociale omgeving in het verzorgingshuis te verbeteren werden door het management getorpedeerd en uiteindelijk heeft hij zich ervan teruggetrokken.
Conclusie: Teneinde recht te doen aan de complexiteit van beide casussen die betrekking hebben op de autonomie van een oudere, dient meer dan één concept voor autonomie te worden ingezet. Het vertrouwen in zelfbeschikking of relationele autonomie alleen zal aan de professionals en alle andere betrokken partijen een beperkt zicht geven van de situatie wanneer het de wensen van ouderen betreft. In beide gevallen werd de autonomie ter zijde geschoven door protocollen en stereotypische ideeën over ouderen als kwetsbare personen die niet in staat zouden zijn om zelf hun beslissingen te nemen. Echter tonen beide voorbeelden aan dat ouderen, zelfs als ze fysiek en mentaal kwetsbaar zijn, de wens hebben om moreel verantwoordelijk te blijven voor de richting die hun leven zal nemen, in overeenstemming met hun eigen waarden. Zij geven de wens aan om hun eigen toekomst te bepalen en tegelijkertijd zijn ze onderling afhankelijk van anderen om hun (relationele) autonomie te verwezenlijken, én hebben ze behoefte aan steun bij hun poging om hun identiteit te behouden. Deze conclusie heeft gevolgen voor het normatieve handelen van professionals die bij de zorg en behandeling van ouderen betrokken zijn.

This article aims to explore the relationship between unamendability and constitutional resilience. Inspired by Roznai’s theory on the limits of amendment powers, this article seeks to examine how such limits may function as a mechanism of constitutional resilience exploring how unamendability may impact the resilience of a constitution, allowing it to withstand crises while retaining its core functions. The key question is whether entrenchment enhances resilience through its protective shield or, by contrast, fetters resilience by foreclosing adaptability – what does not bend often breaks. The complex relationship between unamendability and constitutional resilience unfolds in the context of different amendment patterns.

This article presents lessons from the Czech example of the so-called Eternity Clause’ i.e. a legal standard declaring certain principles, values or specific constitutional provisions to be unalterable and irrevocable. The Eternity Clause is viewed and applied in the Czech Republic as a substantive legal ‘instrument’ that enables society to preserve its values. It is used to limit practical ‘power’ and to maintain desired values and the political system.
That the Eternity clause is a practical instrument has already been proved by the Czech Constitutional Court in its famous ‘Melcák’ decision. However, recent developments show that the Czech Constitutional Court is no longer open to such a ‘radical’ approach. Nonetheless, it still seems that the court is prepared to defend the values of liberal democracy, just not in such a spectacular way. It is, therefore, more up to the political actors or the people themselves to use Eternity Clause arguments to protect liberal democracy and its values.